فاطمه زهرا در مدینه اما این همه سادات و سید در ایران
در طول تاریخ بعد از فتح ایران بدست مسلمانها، به مناسبت های مختلف سادات به ایران مهاجرت کرده و در ایران ساکن شدند.
بنا بر گزارشهای تاریخی، نخستین گروه سادات از سال های میانی نیمه دوم سده دوم، با ویژگی های اقلیمی طبرستان آشنا شده، در جست و جوی پناهگاهی امن، به این سو روی آوردند.
یحیی بن عبدالله حسنی (ـ176قمری)، برادر نفس زکیّه که پس از سخت گیری ها و فشارهای منصو؛ خلیفه عباسی به ایران گریخته و به طبرستان و دیلمان پناه برده، در شمار نخستین علویانی است که در سال 175 قمری به طبرستان گام نهاده است[1].
در پی جانشینی امام رضا(سلام الله علیه) گروهی از سادات از مدینه راهی مرو شده بودند که پس از آگاهی از شهادت آنحضرت و آغاز دشمنی و سخت گیری مأمون عباسی(198- 218ق) بر شیعیان و علویان، در شهرهای شمالی ایران پراکنده شده و در کوه های میان ری، دیلم و طبرستان پناه گرفتند. ظهیر الدین مرعشی (815ـ892ق)، شمار این دسته از علویان را که در سال 203قمری به طبرستان آمده بودند، بیست نفر حسنی و حسینی دانسته است که برخی از آنها [به دست دشمنان اهل بیت(سلام الله علیهم)] کشته و پاره ای دیگر در این دیار ماندگار شدند[2].
همچنین در پی سیاستِ شیعه کُشی و سیّد ستیزی متوکل عباسی(232-247ق) علویان و سادات از دیار خود آواره شدند و برخی از آنان به سوی طبرستان و دیگر مناطق ایران شتافتند[3] .
لذا ساداتی که امروزه در مناطق مختلف ایران زندگی می کنند، نسلشان در واقع به ساداتی می رسد که در طول تاریخ به ایران مهاجرت کرده بودند.
[1] . ابوالفرج اصفهانی،مقاتل الطالبیین،ص290-293.
[2] . مرعشی، تاریخ طبرستان، ص127.
[3] . همان، ص84.